Druga część "Rippera" to już zupełnie inna bajka. Pierwsza część dość sensownie
nawiązywała do Kuby Rozpruwacza i sztywno trzymając się slasherowych ram fabularnych
dostarczyła mi dobrej rozrywki. W drugiej części

[SPOILER, jeśli nie widzieliście jedynki]



domniemana zabójczyni z pierwszej części siedzi w psychiatryku i ulega propozycji wzięcia
udział w eksperymentalnej terapii w Pradze. Tam zostaje wprowadzona w stan, nazwijmy to,
hipnozy/snu. Uczestnicy terapii mordowani są w jej śnie i giną w rzeczywistości. Elm Street
się kłania. Nawiązań do zabójcy z Whitechapel tu praktycznie nie ma. No, może jedna wizja
na wstępie sugeruje, że oglądamy ofiarę mordu w wiktoriańskiej Anglii. Całość średnio trzyma
się kupy. Tzn. może i gdybym się mocniej skupił skumał bym wszystkie zwroty akcji, ale...
nie chciało mi się. Bo film jest idiotyczny, bez polotu i pełen błędów, przez co nie chciało mi
się włączać umysłu. Takie filmy powinny być proste. Realizacja jest dość marna. Zdjęcia
może nie rażą, ale lokacje rozczarowują. Za mało tu Pragi, za dużo wątpliwej jakości wnętrz.
Montaż jest koszmarny (teledyskowy, jakieś błyski, przewijanie i takie triki - strasznie mnie to
irytowało), klimat jest cienki, efekty też, zabójstwa nie robią wrażenia. Jak to u Lloyda A.
Simandla jest za to trochę erotyki. Tyle. Nie polecam, ale koledze lezardowi przypadł do
gustu, więc nie będę też odradzał.